Η ανάγκη για σύμπλευση των δυνάμεων της
αριστεράς είναι ορατή και αναγκαία πλην όμως μη εφικτή με βάση τον κατακερματισμό
των δυνάμεων της σε διαφορετικούς πόλους σκέψης και δράσης με αποτέλεσμα τη μικρή πολιτική της επιρροή
στη κεντρική πολιτική εκπροσώπηση που είναι τελικά το ζητούμενο.
Ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος της αριστεράς
– αντιλαμβανόμενος
και τι μετεκλογικά τον περιμένει - με
πολύ μεγάλη δυσκολία μπορεί να καταλάβει ποιες είναι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ
ΔΗΜ.ΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ καθώς επίσης των οικολόγων πρασίνων με αποτέλεσμα να δείχνει
τη προτίμηση του σ’ ένα απ’ τα τρία με βάση όχι τον πολιτικό τους λόγο, που ούτος
η άλλως είναι ταυτόσημος, αλλά το ενστικτώδη συμπάθεια του προς το ένα η το άλλο
κόμμα, με μια μικρή διαφοροποίηση ως αναφορά την σκέψη του προς το ΚΚΕ
Γίνεται κατά συνέπεια αντιληπτό προς τον
κάθε ορθολογικά και εμπεριστατώμενα σκεπτόμενο, ότι για να συνενωθούν οι δυνάμεις
της αριστεράς δεν χρειάζονται άλλα πολιτικά μορφώματα, χρειάζεται μια πολιτική φυσιογνωμία
με τα χαρακτηρίστηκα εκείνα που θα την καθιστούν
λαοφιλή και χαρισματική, όπως ήταν τη δεκαετία το 70 και 80 ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να υπάρξει
μια τέτοια ηγετική μορφή με τα σημερινά δεδομένα, που να έχει την ικανότητα να προβάλει
τον αποτελεσματικό πολίτικο λόγο μέσα από ρεαλιστικές προτάσεις που να πείθουν ότι
πράγματι οδηγούν σε λύσεις και όχι σε αδιέξοδα.
Κατά τα φαινόμενα στη σημερινή πολιτική
αρένα της αριστεράς μια τέτοια μορφή δεν φαίνεται να υπάρχει, θα μπορούσε άραγε
να διαφανεί; Είναι ένα ερώτημα που μένη ο χρόνος να μας απάντηση, άλλα το δυστύχημα
είναι ότι στη σημερινή δραματική συγκυρία της οικονομικής κρίσης που διανύουμε
δεν τον έχουμε σύμμαχο.
Κατά συνέπεια ο λόγος και η δυναμική
που θα μπορέσουν να ασκήσουν τα αριστερά κόμματα στο επερχόμενο μετεκλογικό σκηνικό
– παρ ότι έχουν αρθριτικά το 46% όπως αναλύει σε άρθρο του ο Τάκης Σπιληόπουλος
– θα είναι εκείνος ουσιαστικά του κομπάρσου.
Αν μια τέτοια πολιτική συμμετοχή μας αξίζει,
να τη χαιρόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου